Նախորդ դարասկզբին, երբ ցեղի ոչնչացման օրհասի առջև էինք կանգնել, հրապարակ իջան երևելի այրեր, որոնք իրենց մտքի թափով և գործով հուժկու և՛ Գանդի էին, և՛ Քենեդի ու Մոսադեղ։
Երբ կարդում ես մերօրյա որոշ լրատվամիջոցներ, ապշում ես նրանցում բարձրացված հարցերի քննարկման մակերեսայնությունից, վերլուծական մտքի բացակայությունից, կարևոր պետական, ազգային հարցեր բարձրացնելու, մեկնաբանելու անկարողությունից:
Ազգային ժողովի նախագահը բարոյական չի համարում հանրապետության նախկին նախագահներին պետության հաշվին պատշաճ կենսաթոշակ չնշանակելը, նրանց հարմարավետ բնակարանով չապահովելը, նրանց անձնական անվտանգությունը չապահովելը, նրանց հետագա գործունեության համար գրասենյակ չտրամադրելը և այլ հարմարավետություններով չպատվելը։
Կանցնի 100 տարի։ ՀՀ-ն ամերիկյան մանդատի նշած տարածքում կբարգավաճի օր օրի, զի երկրում քաղաքականությունը նույնքան ողորմելի գին կունենա, որքան աղանդավորությունը։
Հենց այն օրերին, երբ հիշողությունս ծեծում էր ամեն բան, քիթը ցեխի մեջ խրված բերանն էր լցվում, թաքցնելով աշխարհի կործանման ամվերջությունը, ուր վերջ չկա... չկա ազատություն:
1965 թվական, ապրիլի 24: Գարունը տաք էր Երևանում: Օրը կարծես սովորական էր: Աղմկոտ քաղաքի փողոցներում աշխատում էին տրամվայներն ու տրոլեյբուսները, ավտոբուսներն ու տաքսիները: Բոլորը գործի էին գնում:
Մինչև այս նյութը հրապարակ կիջնի, իրադարձությունները կարող են թարմ և գունեղ բազմաթիվ անակնկալներ մատուցել մոլորված հայությանը։ Չնայած հավանականությունը չնչին է։ Որովհետև կարծես թե բոլոր հարցերի պատասխանները տրված են, բոլոր կենացները պռնկեպռունկ խմվեցին, և հնարավոր բոլոր քաղաքակրտական որակումները սպառվեցին։
Քաղաքական լարվածությունը Հայաստանում փետրվարի սկզբներին հասել էր կուլմինացիոն կետին ու, ոմանց կարծիքով (ինչո՞ւ ո՛չ, նաև ակնկալիքով), պիտի պարպվեր փետրվարի 20-ին:
Ի՞նչ է ուզում անել Թուրքիան պանթուրքիստական խելացնոր գաղափարն իրագործելու համար։
Դեռևս նախկին ԱԳ նախարար Ահմեդ Դավութօղլուն տվել է Թուրքիայի ռազմավարական խորության գաղափարը, որով մերձավոր տարածաշրջանային գոտին ներառում էր Հարավային Կովկասը, Բալկանները, Մերձավոր Արևելքը, և Միջերկրածովյան-Էգեյան գոտին...